Δευτέρα 23 Νοεμβρίου 2009

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΣΤΟΝ ΡΙΤΣΟ

Έτσι να λέμε πια τα σύκα-σύκα και τη σκάφη-σκάφη

Πλησιάζοντας προς τις δημοτικές εκλογές – ένας χρόνος έμεινε – η δημοτική αρχή του κ. Σαράντη εκτός από το όργιο ρουσφετολογίας και παραπληροφόρησης που έχει επιδοθεί, επιχειρεί να εκμεταλλευτεί το συναίσθημα του προοδευτικού κόσμου της γειτονιάς μας.
Δεσπόζουσα θέση στις επιχειρήσεις της κατέχει η καπηλεία της αριστεράς, των πνευματικών της ανθρώπων, των αγωνιστών της.

Την ίδια στιγμή επιχειρεί να συκοφαντήσει, να ρίξει «σκιές», να κακολογήσει κόμματα και παρατάξεις, που «περπατούν χιλιάδες χιλιόμετρα, χωρίς ψωμί, χωρίς νερό, πάνω σε πέτρες και αγκάθια, για να μας φέρουν ψωμί, νερό και τριαντάφυλλα».
Από την μια αφιέρωμα στον μεγάλο κομμουνιστή ποιητή Γιάννη Ρίτσο κι απ’ την άλλη χυδαίο αντικομουνισμό και λασπολογία.

Το πολιτιστικό κέντρο διοργάνωσε διήμερο αφιέρωμα στον Ρίτσο και το πρόγραμμα περιλάμβανε, την μεν πρώτη ημέρα, ποιητική βραδιά από τον Σύνδεσμο Φιλολόγων Δυτικής Αθήνας, την δε δεύτερη συναυλία με το συγκρότημα Ρωμιοσύνη και την χορωδία των μαθητών του 11ου Δημοτικού Σχολείου.
Η πρώτη δεν είχε και τόση μεγάλη συμμετοχή κοινού (θα έπρεπε), η δεύτερη όμως ξεπέρασε κάθε προσδοκία. Και οι δυο βραδιές όμως ήταν από άποψης ποιότητας αρκετά επιτυχημένες. Στην δεύτερη που παρακολουθήσαμε, ευχαριστηθήκαμε μετά από πολλά χρόνια το συγκρότημα Ρωμιοσύνη που έκανε την επανεμφάνισή του αλλά και την ευχάριστη έκπληξη από την χορωδία του 11ου Δ.Σ, μια πανέμορφη όντως βραδιά.
Και οι δυο εκδηλώσεις είχαν πολλά για τα οποία θα μπορούσε κανείς να μιλήσει με ενθουσιασμό, θα μπορούσε να πει κανείς την σπουδαιότητα και την αναγκαιότητα τέτοιων εκδηλώσεων, θα μπορούσε να πει κανείς αυτός είναι ο ρόλος της αυτοδιοίκησης στον πολιτισμό.
Φεύγοντας, πράγματι σου έμενε η γλύκα από μια όμορφη βραδιά, με τραγούδια που όλοι τραγουδήσαμε, μερικοί τα τραγουδάμε ακόμα,
όμως...

Πως μπορείς να κάνεις αφιέρωμα στον Ρίτσο και να μην μιλήσεις για την κομμουνιστική του ιδεολογία;
Πως να μην μιλήσεις για την στράτευση του Ρίτσου στον αγώνα για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο;

Πως να μιλήσεις για τον Ρίτσο αν δεν αναρωτηθείς, όπως λέει κι η κόρη του, «Τι είμαστε, τι κάνουμε, τι θέλουμε, γιατί υπάρχουμε, γιατί αγωνιζόμαστε»
;
Τον Γιάννη Ρίτσο
«...σε όλη του την ζωή τον διέκρινε η συνέπεια και η συμπόρευσή του με τους αγώνες του λαού και της εργατικής τάξης. Ταυτισμένος σε όλη του την ζωή με το ΚΚΕ, συνεργάτης του ‘’Ριζοσπάστη’’ από το 1934, έλαβε ενεργό μέρος στην Εθνική Αντίσταση. Για τις ιδέες του και τους αγώνες του φυλακίστηκε και εξορίστηκε στην Μακρόνησο, τον Άi Στράτη, την Γυάρο, την Λέρο και την Σύρο στην επταετία της Χούντας (1967-1974)...» μας λέει ο Δημήτρης Φεργάδης στο αφιέρωμά του (http://dimotikianagennisiagionanargyron1.blogspot.com/2009/04/blog-post.html)
Όταν σε μια εκδήλωση - αφιέρωμα στον μεγάλο ποιητή ρωμιοσύνης προσπαθείς να αφαιρέσεις την πεμπτουσία του έργου του, καταντά μια εκδήλωση απονευρωμένη.
Αυτό που κυριάρχησε πανθομολογούμενα στη μουσική βραδιά ήταν η νοσταλγία. Κανένα δίδαγμα, κανένα συμπέρασμα, καμιά προοπτική για το σήμερα, για το αύριο, απλά και μόνο νοσταλγία για τα όμορφα νεανικά χρόνια.
Κι αυτό θέλει να εκμεταλλευτεί το επιτελείο της σημερινής δημοτικής αρχής του κ. Σαράντη; Αυτή είναι η πεμπτουσία των «πολιτιστικών» τους δρώμενων. Προς χάριν της επικοινωνιακής πολιτικής τους. Δείτε και το δελτίο τύπου του δήμου, εκτός των άλλων έχει και τους πρωταγωνιστές των εκδηλώσεων.
Τι σχέση όμως μπορεί να έχει η πολιτική της σημερινής δημοτικής αρχής του κ. Σαράντη, με το έργο και τη ζωή του Γιάννη Ρίτσου;

Μήπως ο αντικομμουνισμός κι η επίθεση στην αριστερά;

Μήπως το ξεπούλημα της δημοτικής περιουσίας;
Μήπως το χαράτσωμα των εργαζομένων;
Μήπως η συνολικότερη νεοφιλελεύθερη πολιτική της;
Η μόνη σχέση ίσως που υπάρχει είναι το μακρινό παρελθόν του κ. Σαράντη, ο οποίος πολύ γρήγορα όμως και πολλά χρόνια πριν, αποκήρυξε την αριστερά, δήλωνε γνήσιος οπαδός του Σημίτη και σήμερα φέρεται ως ο μόνος γνήσιος εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ στην περιοχή μας, ζηλωτής του Πάγκαλου θα λέγαμε εμείς.
Καμία σχέση δεν έχει με την αριστερά, τους καλλιτέχνες της, τις ηρωικές μορφές της.
Προσπάθεια μικροκομματικής εκμετάλλευσης επιχειρεί. Γι’ αυτό και μόλις είδε τον κατάμεστο κινηματογράφο, ξαναπήρε το λόγο για να αυτοδιαφημιστεί. Όμως ο λαός μας λέει «θέλει η πουτάνα να κρυφτεί και η χαρά δεν την αφήνει» κι έτσι ο δήμαρχος αφού «καμάρωσε», κατέληξε με τη φράση του Ρίτσου «να με θυμάστε...».
Όσοι κατάλαβαν – κατάλαβαν, σου λέει....

Υ.Γ. Κι άλλοι «έπαιξαν» με το Ρίτσο, θυμηθείτε το Φέιμ στόρι του Αντένα, όπου το δίστιχο «Γιατί εμείς δεν τραγουδάμε για να ξεχωρίσουμε, αδερφέ μου, απ' τον κόσμο, εμείς τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο» εμφανίστηκε ως «ντεκόρ», τοποθετημένο ακριβώς πίσω από τη λεγόμενη «κριτική επιτροπή» που «αξιολογούσε» τους «παίκτες» της εκπομπής

Υ.Γ. Στο ίδιο πλαίσιο και η ταινία «ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο» όπου στο διαφημιστικό της αποφεύγεται επιμελώς η αναφορά στον κομμουνιστή Μπελογιάννη, του οποίου η ζωή «συνδέεται με την ιστορία του ΚΚΕ και τη δράση του» όπως είπε στην απολογία του.

Υ.Γ. Το έχω ξαναπεί. Άλλοι θα έπρεπε να μιλούν και να αποκαθιστούν αυτές τις αλήθειες δημόσια και θαρρετά. Να μην τις σιγοψιθυρίζουν μόνο...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου